سازمان رهایی افغانستان با کوله بار تجارب نیم قرن خویش که سراسر مشحون است از مبارزات آگاهانه و سلحشورانهی اعضاء، هواداران و متحدین سازمان، طی مقاطع مختلف زندگی اجتماعی، سیاسی و نظامی آن، افتخار دارد که یکبار دیگر با دورافکندن پوستین چرکین خود با انرژی بیشتر و پاکبازی مصممانهتر گام جدید در راه انقلاب دموکراتیک نوی ن در کشور ما بر می دارد . تاریخچه سازمان مبین آنست هر از گاهی که علیه اپورتونیزم مبارزه جدی داشته، توانسته است با سربلندی بیشتر در مقام رفیع تر قرارگیرد.
جریان دموکراتیک نوین به مثابه حرکت انقلابی پیشاهنگ طبقه کارگر توسط مبارزان صدیق و قابل در میزان سال “اکرم یاری” مباهات زمان خود به رهبری رفیق ١٣٤٤ (٢٥ اکتوبر ١٩٦٥) از بقایای ندای خلق و محافل چپ، پا به عرصه وجود گذاشت. این جریان هرچند نوپا و بی تجربه اما آگاه و و برخورد بیامان با رویزیونیزم معاصر بود که زیر رهبری خروشچف “م ل ا” مصمم به مبارزه در راه عمل میکرد. این امر به جای خود یک گام بسیار بزرگ “اتحاد جماهیر شورو ی سوسیالیستی” در بود، گامی که استقلالیت اندیشه و عمل عاملان خود را به اثبات میرسانید . آنان توانستند با اقدام را به اهتزاز در “م ل ا” متهورانه خود در کشور ما راه را بر ای مبارزات چپ انقلابی بگشایند، بیرق آورند و چهره کریه و مزدورمنش احزاب خلق و پرچم را در همان بدو تولد شان تشریح نموده، رسواسازند.
بنیانگذاران شعله جاوید، سازمانی را بنا نهادند (س ج م) کاملا مخفی؛ در حدی که حتی عدهای از را میساخت، نیز از “س ج م” کادرها و گردانندگان و سخنرانان شعله جاوید که بخش دموکراتیک “س ج م” را می ساخت، نیز از وجود آن آگاهی نداشتند؛ این امر خود نطفه ی اولین انشعاب در جریان دموکراتیک نوین را ساخت (انشعابی که با نوشته پس منظر عرض اندام نمود و به گروه انجنیر عثمان مسمی گردید). بعد ها در آغاز دهۀ ٥٠ عده ای از مبارزان جریان دموکراتیک نوین که کمبود اصلی را رابطه نداشتن با توده ها و نبود یک سازمان زبده ایکه ریشه در مردم داشته باشد و مبارزات مخفی و علنی را رهبری و در جهت ایجاد حزب پیشاهنگ طبقه کارگر افغانستان گام بردارد به درستی درک نموده بودند، مطرح و روی “س ج م” طرح خود مبنی بر ایجاد تغییر در سازمان را در جلسات سازمانی به رهبری گوش شنوا ندارد، آن “س ج م” آن پا فشاری نمودند. اما بعد از آنکه دیدند انتقادات اصولی شان در “س ج م” گوش شنوا ندارد، آن را از محدوده حلقه سازمانی بیرون کشیده و با ارائه نوشته “با طرد اپورتونیزم در راه انقلاب سرخ به پیش!” عده ای از روشنفکران جریان دموکراتیک نوین را برای ایجاد سازمان مستقل تودهای با خود همنوا ساختند؛ این عده روشنفکران که”گروه انقلابی خلق های افغانستان” را بنیاد گذاشتند در جنبش روشنفکری به “انتقادیون” مسماء گردیدند. (٣ دسمبر ١٩٧٣ – ١٢ قوس ١٣٥٢).
